Damla

 Geçen gün bir arkadaşıma başıma gelen olaydan bahsetmiştim. Sonra o sırada babam da beni ziyaret gelmiş ve babamın bilmediği olayı ona anlatmış. Durumu bakıcı cover etmeye çalışmış. Artık bu benim başıma çok gelen bir olay olmaya başlayınca insanlar mı dedikoducu olmaya başladı ne oldu diye tabi ki düşündüm. Evet yargılamak en kolayıydı yapmadım. Hepimizin twitter, instagram gibi mecralarda bir olayı hızla yaydığımız günümüzde artık anlam kargaşalarını kaybettik. Arda Turan nasıl dolandırılmış puhahahha derken senin kaybettiğin cüzdan da aynı hızla bir haber değeri taşıyor ve haber dolaşıma giriyor. En iyisi mi? Hiç anlatmamak...

Bir kez ve son kez daha Soho'ya kabul mektubunu aldım. Canım Soho jürisi çok teşekkürler, Referanslarıma da maille bildirmişler, dün küçük bir kutlama bile yaptık. Robot Fashion'ın İstanbul'da tohumları atılacak, Londra'da büyüyecek. I know...

 Geçen gün böyle bir cümle duydum. Örgütçülük her zaman kazandırır. Haklı mıydı? Galiba... John Nash'de bunu söylemiyor muydu? Grup için en iyisi birey için en iyisinden iyidir diye.

 Bu yazım hiç kimseyi hedef alınıp yazılmış bir yazı değil. Arkadaşlarımdan okuyan varsa beni hedef aldı demesin. Zaman çok hızlı akıyor ve herkes gibi benim de bir karakter ve tarzım var. Çoğunlukla ve uzun süre alttan alırım. Defalarca affederim. Her ihtiyaç anından herkesten önce koşarım. Durum böyle olunca tabi ben de minik beklentiler içinde oluyorum. Mesela anne olduktan sonra ziyaret, düğünüme gelinmesi gibi.  Bir arkadaşım yazmıştı. Bugün neyi kutluyoruz, arkadaşlığımızın 6. yılını mı? Mesela onunla da olaylar olaylar ama kopmadık. Ben alttan aldım, o özür diledi, benim için değerlisin dedi, sen de benim için dedim.  Beni defalarca kıran, ben iki elim kandayken koştuğum ama bana her defasında bahaneler üreten arkadaşlarım maalesef artık beni aramanın anlamı yok. Araya arkadaş sokmanın ya da başka yollardan mesaj yollamanın... Bitti... Zamanın bir kıyısında gömdüm maalesef. Ben seni, sizi, zamanında çok sevdiğim kişiyi öyle hatırlamak istiyorum. Bazen anılar da saygıya ihtiyaç d

 Hayır aklınıza gelen ilk isim değil, ikinci isimden bahsediyorum Kardashianlar... Bununla ilgili bir makaleye denk geldim. Türkiye'de de bir isim bunu denedi patladı... 1- Kim Kardashian'ın annesi önce el altından sex kasetini patlattı, sonrada kızı kendimi toparlıyorum, pişmanım dedi ki gerçekten bunu yaptı.  2- Beni Dilan Polatla eğer manikürcüm tanıştırmasaydı ben ne zaman ve nasıl haberdar olurdum? Galiba manikürcünün de kalitelisini seçmek lazım. 3- Kim Kardashian'ın babası Trump'ın bff'i. Yani Dilan sende var mı ailede Tayyip bff, malum Soylu'nun expired time'ı doldu. Son olarak çok para çok mutluluk mu? Parasızlık nasıl sıkıntılara sebep olur bilinmez ama bir Kuzey ülkesinde yaşıyorsan sosyal devletin seni ve çocuklarını koruyacağını biliyorsan, çok da umrunda olmaz diye düşünmekteyim. Türkiye'deki kaygılarla Finlandiya'daki kaygılar bir olmasa gerek.

Bugün yolda giderken düşündüğüm bir konu tam da bloguma uygun dedim. Sonra veda yazım aklıma geldi ve özgür olmanın ne kadar güzel bir his olduğu konusunda mutluluk duydum. İster yazarım ister yazmam dedim ve baskı olmadan yazmanın ne kadar da ilham verici olduğunu düşündüm. Geçen hafta telefonuma bir mesaj düştü. Sonra tek kelimeden yüzlerce fikire. Kolayca iki fikre karar verdim. Çok emek verdiğim şeylerden benim için yeterliyse çok hızlı vazgeçiyorum ve yeterince cesur değilim. Frida Kahlo değilsem onun kadar cesur olmamamdan!

 Yine yeniden yoğun bir döneme giriyorum... Lütfen yeniden yazı yazmamı sağlayacak şeyler yapmayın. En eski yazılarımı kaldırmıştım, tekrar yayına alacağım onları okuyabilirsiniz. Love u guys,

 Yeni bir workaholic ile tanıştım ve gaza geldim. Günde 18 saat çalışmak mı? 19'u neden zorlamayalım?

 Şansımı kendim mi yarattım, Allah yürü ya kulum mu dedi, karma devreye mi girdi? Hepsi ya da hiç biri... Ama çok ünlü bir karikatür var ki: Milyonlarca insan elmanın ağaçtan düştüğünü gördü ve sadece biri niçin dedi? Newton

Geçenlerde telefonuma böyle bir mesaj düştü. Şanslı kadınsın, benimle eşleştin.  Bir programa dahil oldum ve hiç bilmediğim bir konuda uzman kişilerle çalışmaya başladım. Herkes de o kişiyle çalışmak istiyormuş ve ben hiç bir tercihte bulunmamıştım. Buna da yanıt Allah istemeyene veriyor oldu. :)) Bu hafta tüm planlarım aniden değişti. Çok şaşkınım, biraz üzgünüm ama ne zaman çok aşırı istediğim bir şey olmadıysa yerine daha güzeli olduğu için de artık karma bize hep en iyisini sunar diyorum. Hafif çaplı depresyonumdan da çıksam iyi olacak. Depresyonun tüm kurallarını uygulayamıyorum. Arada dışarı çıkıp eğleniyorum falan :))

 Hayat siz planlar yaparken başınıza gelenler miydi? Londra planım iptal oldu ve ben şoktayım. Benim başıma da mı?

 Sil baştan başlamak gerek mi bazen? Her ne kadar Şebnem Ferah dinlemesem ve asla da depresif şarkılarından hoşlanmasam da bu cümleyi birazcık sevebilirim. İngiltere'ye yerleşmek her geçen gün cazip hale gelirken Nilus'ta da yapacaklarımı yapmışken Art'ta sıfırdan başlamak beni çok heyecanlandırıyor. Kurulu düzenden sıfırdan müşteri peşinde koşmak... İşte bu beni çok heyecanlandırıyor.