Dün çocuk gelişimiyle ilgili kitap okuyorum. Ben kitabı pek beğenmedim. Ama sonundaki hikaye çok etkiledi beni.
Yazarın büyük annesi 13 yaşında Anne oluyor ama bebeği ilk doğum esnasında ölüyor. Anne de dışarı çıkıp ağlamaya başlıyor. Kayın validesi gelip bir tokat atıyor, öyle her şeye ağlanmaz diyor ve kalkıp ev işine koyuluyor. Bu Anne artık hiç bir şeye ağlamıyor. Yazar da diyor ki kaybettiğin çocuğuna da ağlamazsan hayatta daha neye ağlarsın ki?
Benim canım rahmetli ananem 7 çocuğunu da Kars'ın köyünde doğurmuş. Benim normal doğum yapmamın en büyük ilhamı oydu.
Cezaevlerinde, tarlada, kocasından dayak yerken, çeşitli genetik hastalıklarla o ya da bu şekilde milyonlarca kişi anne oluyor. Bazı şeyleri çok da abartmamak lazım.
Yorumlar
Yorum Gönder