Bugün 23 Nisan, heralde mutlu olmayan yoktur. 2 gün önce ben de yeğenimin kutlamaları için okulunun etkinlğine gittim. Minnoşumuz şiir okudu, pek bir heyecalandık. Tabii gösteriler esnasında beni yine aldı düşünmeler. Çocuklar sahneye dizildi tabi ilk şarkılar marşlar belki heyecandan hepsi put gibi ama bir öğretmen var ki göbek atmalar gerdan kırmalar sanki onun bayramı, eğlensin lafım yok da çocukların gözüne bakarsın cesaretlendirirsin değil mi? Sonra dedim ki Damla aldığı maaş ortada ne kültür belirtisi bekliyorsun ki. Bu esnada beyin fırtınam devam ediyordu maaşla bunun ne ilgisi var, Nazım Hikmet de çok varsıl aileden gelmiyordu ama çok güçlü fikirleri vardı. Acaba ortalama kaç kitap okuyor öğretmenler? Kendini geliştirmek için ne yapıyor? Hadi öğretmenleri geçtim, doktorlar hastaları için ne kadar geliştiriyor kendini kaç Lancet makalesi okuyor yılda? Tatil dışında gittikleri var mıdır seminer? Ya da hastayı dinlemek yerine kaç tahlil çaksam demiyen?
Ya ben ne yapıyorum? Starbucks'ta bak bu pitcher'ı rinse de bırakmayacaksın, boşa su akıtmayacaksın demek dışında.
Demem odur ki hepimiz çalışıyoruz. Öğretmenden doktora, avukattan mühendise evet herkes title için para için çalışıyor kabul ama ötesi de var. Durup düşünüp yaptığımız işe nasıl katma değer katabiliriz?
İşte o yüzden vatanını en çok seven görevini en iyi yapandır!
PS: Gösterinin sonunda İzmir Marşıyla bitmesi beni de benden aldı!
Yorumlar
Yorum Gönder